Det er Raudhette og eg...

I haustferien skulle vi på jakt, storfugljakt.
Kjæresten, ein kompis og eg.

Vi gjekk, utan å sjå noko og kom opp på høgda.
Kjæresten, som er ein gentleman,
meinte at eg skulle gå rett ned frå høgda og vente på dei,
medan dei gjekk rundt over myra (for at eg ikkje skulle bli våt på føtene)

Eigentleg syntes eg at det var ein litt smådårleg plan,
i og med at eg har litt dårleg retningssans....
Men, kva gjer ein?
Jaudå, høyrer på vaksne menn som har vore på jakt før:)

Vi delte oss og eg småtusla meg nedover høgda,
utan peiling på kvar eg skulle gå.
Men var ved godt mot,
det kunne då ikkje vere so vanskeleg å finne fram?

Det byrja å nærme seg skymingstimen
og eg hadde gått ganske mykje lenger enn eg trudde eg skulle,
utan å sjå ein einaste jeger.
Men fugl, det såg eg! Mange.
(til saman såg eg 7 stk, karane såg ingen)

Eg var redd for å rope og øydelegge jakta for karane,
difor gjekk eg med kryssa fingrar
og håpa at eg skulle treffe på vegen snart.
Etter å ha gått i ca ein time byrja eg å miste motet
og trakka meg til knes i myra nokre gonger.
Våt og kald var eg redd for å måtte bli att i skogen heile natta.

Eg er mørkeredd.... veldig... og eg er skogredd... like mykje.

Det er ikkje lenge sidan dei har sett bjørn med ungar
like ved der eg gjekk og surra, og ulveflokken er ganske stor.
For ikkje å snakke om elg!
Eg er mest redd for elg, eigentleg.

Ikkje før hadde eg tenkt tanken
før det dukka opp eit digert ulvespor rett nedom føtene mine.
Kva i alle dager gjer eg om eg må overnatte i skogen?

Korleis skal eg halde varmen?
Korleis oppfører ein seg om ein trakkar rett inn på ein bjørnefamilie?

Tusen tankar rasa rundt i hovudet mitt.
Eg var redd, alvorleg redd.

Og ingen ridder på kvit hest i mils omkrets...

So tett er skogen.
Ikkje lett å sjå ein ting... for ikkje å snakke om å sjå retninga.

Lure meg fann ut til slutt at eg skulle fylgje bekken!
Det gjer vi på Møre når vi rotar oss bort,
for bekken den fører oss ned mot havet.
Slik er det ikkje i Finnskogen.
"Bekken" renn nedover...
men ikkje til eit vatn, men *poff* inn i myra.
Då var det berre å finne seg ein ny bekk,
og etterkvart skjønte eg at bekken måtte fylgjast feil veg,
for eg var på nedsida av vegen.
Nytt håp.

Eg trakka i tett kratt,
djup myr, med fjellskoa full av myrvatn
og håret fullt av hjortelus (Jækk!)
og ENDELEG!!
Eit hus i sikte!
Ikkje det rette, men iallefall eit som eg kjente att.

I luftlinje hadde eg gått over ei mil feil veg...

Ser de!
Til og med elgen rotar seg vekk i Finnskogen...
men denne har vore uheldig å treffe på ulv.
Eg var heldigare:)

I alle år har eg sagt:
"de må ikkje sende meg ut på eiga hand, då havnar eg plutseleg i Sverige"

Det er ingen grunn til å slutte å seie det.
Eg var nemleg mest sannsynleg over svenskegrensa...

*surrekopp*

Kjæresten var frå seg av glede då vi fann kvarande att,
etter 1,5 time.
(det må innrømmast eg var ganske letta sjølv)
Og resten av kvelden gjekk til å avluse meg,
40-50 hjortelus kravla rundt i håret mitt fram til leggetid.

Det vart ein dag med høg puls og panikkontroll,
med andre ord:)